Nooit de bioscoopzaal verlaten voordat de aftiteling voorbij is.
Dat leerde ik al in het eerste jaar van mijn studie geschiedenis in Stad (vak ‘Inleiding in de geschiedenis’ met Homme Wedman en Frank den Hollander, oh nee: Jaap den Hollander, pardon, Frank is van Rooie en Rinus en Pé Daalemmer). Dat bleek maar weer eens bij de ‘nieuwste’ film van Winnie de Pooh, de eerste De Pooh-film in 35 jaar. Gezien op een zondagochtend in Pathé in Groningen. Het monster Totzo bestaat! En is eigenlijk best wel een lief monster. Bleek.
Na afloop poffertjes eten op de Grote Markt bij Trijnko Nijboer met z’n Kaiser Wilhelm-snor. En daarna nog even snel naar de Noorderstationsstraat, iets voorbij die wiettent. Want daar zet ik mijn kleurige ´forensenfiets´ altijd neer. Ik heb een fiets in de stad, anders lukt het mij als forens niet op tijd om m´n werk te zijn. Veel ellende mee gehad de laatste tijd. Twee keer in korte tijd voor- èn achterband laten plakken. En nu is m´n achterband alweer een week lek. En die wil ik thuis even zelf plakken.
Maar wat is dat? Er hangt een doorweekt briefje aanvast, met tekst. Een boodschap! Spannuuuund!
Mijn patroon ´s ochtends op een werkdag: trein, even lopen, fiets losmaken, de Boteringestraat doorfietsen, fiets vastmaken bij de Waagstraat en acht uur lekker werken. Patroon na vijf uur: fiets losmaken, Boteringestraat doorfietsen, fiets parkeren en vastmaken iets voorbij die wiettent dus op tweehonderd meter voor het Noorderstation.
Het is een echte stadsfiets, die fiets van mij. Een krakfiets van jewelste met prachtig gekleurde streepjes. Vorig jaar gekocht voor 35 euro of zo, op de Vismarkt van een handelaar die verzekerde dat het geen gestolen fiets was. Dat geloofde ik toen maar.
Een half jaar geleden had ik nog maar een paar minuten om de trein op ´Noord´ te halen. Ik haasten. Stond er naast mijn kleurige fiets een meisje een briefje te schrijven, voor mij! Haar vader stond naast haar met de armen over elkaar te wachten. Wat bleek: zij had járen geleden die – mijn – fiets zo geschilderd, met al die vrolijke kleurtjes. En toen was ie gestolen. En toen was zij naar Leeuwarden vertrokken. En nu, toen ze na lange tijd weer eens terug was in de stad, zag ze haar fiets weer terug! Ze was dolenthousiast en was bezig deze informatie op dat briefje te pennen.
“En nu wil je hem terug zeker”, reageerde ik wantrouwend.
“Nee joh”, zei het meisje, nog steeds heel opgetogen. “Ik woon hier al lang niet meer. Ik wilde alleen even laten weten dat ik het heel leuk vind dat er nog iemand op rijdt.” !
En nu heeft weer iemand een briefje aan mijn fiets vastgemaakt. Het zit in een doorweekt plastic zakje. Ik leg het in de auto, maakt m´n fiets los en leg het felgekleurde vervoermiddel in de kofferbak. Hopelijk flikkert ie er onderweg niet uit of word ik aangehouden. Op weg naar huis leest mij vriendin het natte kaartje voor. Op de achterkant staat een plaatje…. van mijn fiets! Het is een schilderij. Een heel mooi schilderij, van mijn forensenkrakfiets!
“Hallo eigenaar van deze bijzondere fiets. Zoals je kunt zien heb ik van jouw fiets een schilderij gemaakt. Ik vind ´m zo tof, elke keer als ik er langs fiets word ik er weer vrolijk van. ”
Zo hé! Iemand word vrolijk van mij! Da´s nieuws! En goed nieuws! Althans, van mijn fiets wordt iemand vrolijk, maar da’s nog steeds goed nieuws. Nota bene van mijn fiets waar ik zelf al niet meer al te vrolijk van word, van al die lekke banden.
“Als je het schilderij wilt komen bekijken, ben je van harte welkom. ” De schilder geeft het adres. “Hier vlakbij het station.” Maar waarschuwt wel: “Over een paar weken gaan we verhuizen, dus wacht niet te lang. ”
Is getekend: Diet Alblas. Ah, een schilderes dus!
Wouw, wat een eer. Mijn forensenkrakfiets vereeuwigd!
Thuis snel even googlen natuurlijk. Oh… ze is de vrouw van een ex-collega van mij, hij is onlangs vertrokken. Ook toevallig! Een hoge pief trouwens, die man van haar, toen hij nog bij de gemeente Groningen werkte. Hij was één van de directeuren bij de dienst RO/EZ. En ze schildert, Diet! Heb ik gemerkt. “Portretten, maar ook koeien en kippen”, meldt ze op een site. Maar dus ook kleurige krakfietsen in de stad! In ieder geval die vrolijke van mij!
Diet heeft er een kaartje bij gedaan, met vier portretten van steeds hetzelfde kindje dat als clown is geschminkt, met haar e-mail en zelfs 06-nummer. Ik ga deze week nog contact opnemen. Misschien woont Diet nog in Groningen. En kan ik het schilderij van mijn krakfiets zèlf bewonderen!