Trein sint

Nog geen cadeau gevonden om met Sinterklaas te geven? Te lui om een gedicht te schrijven? Koop nu het boek Heen en weer op het Hogeland en krijg er gratis een gedicht bij. Uitprinten of overschrijven en klaar ben je. Makkelijker kin Sinterkloas het nait moak’n!

Komt ie:

In de trein vanuit Uithuizen

Op het Groninger Hogeland

Zat een onopvallend heerschap

Met een schriftje in zijn hand

In de trein vanuit Uithuizen

Spiedden zijn ogen loerend rond

Hij schreef alles in zijn schriftje

Wat hij maar interessant vond

In de trein vanuit Uithuizen

Gebeurde altijd wel weer wat

Weer te laat, want ja, vertraging

Wat was iedereen dat zat

In de trein vanuit Uithuizen

Was Arriva de kwaaie pier

Reizigers zuchten en klaagden

Over het gedonder en gemier

In de trein vanuit Uithuizen

Schreef dat heerschap alles op

Weer geen trein of weer te laat

Of anders wel een noodstop

In de trein vanuit Uithuizen

Gebeurde nog heel veel meer

Want naast de vele spoorellende

Was er het intermenselijk verkeer

In de trein vanuit Uithuizen

Praatten mensen met elkaar

Over seks en school en liefde

Over de kleuren in hun haar

In de trein vanuit Uithuizen

Zag je steeds dezelfde koppen

Die je langzaam kennen leerde

Dat proces was niet te stoppen

In de trein vanuit Uithuizen

Zag dat heerschap iedereen

Hij schreef ze in zijn schriftje

Hij vergat er echt geen één

Over de trein vanuit Uithuizen

Is nu van zijn schrijvershand

Zowaar een treindagboek verschenen

Heen en weer op het Hogeland

In de trein vanuit Uithuizen

Stapte jij ook wel eens in

Misschien kom jij er ook in voor

Lees er maar eens in

Advertentie

Read Full Post »

The Rookie

Dat ik in Stedum in de trein stap. En dat ik dan een reiziger Heen en weer op het Hogeland zie lezen.
Dat zou mooi wezen ja. Maar dat is nog niet gebeurd.

Dat ik in Stedum in de trein stap. En dat een conducteur op mij af stapt en meldt dat hij Heen en weer aan het lezen is. Net zo mooi.
En dat is dus wel gebeurd! Ongeveer.
Dat van die conducteur klopt. Maar niet dat híj het boek las. Dat was zijn vrouw.

Ik stap in Stedum op de trein en zie hem controleren. Niet één van de conducteurs in het boek. Die heb ik al een tijdje niet meer gezien trouwens. Wel die in het TV Noord-filmpje over mijn boek voorkomt. De conducteur met het korte blonde haar die vrolijk lachend het machinistenhok uitkomt. Die tijdens de opnames van het itempje vertelde dat hij nog maar sinds mei op de trein zit. The Rookie! Daarvoor zat hij bij de post. De TV Noord-camjo had hem uitgebreid geïnterviewd, maar we hoorden er geen woord van terug.

The Rookie komt op mij af. Hij herkent mij van toen.
Ja, hij heeft het die avond op TV gezien. En ja, best wel jammer eigenlijk dat hij eruit is geknipt. Maar goed, dat is niet anders. Misschien maar goed ook eigenlijk wel.
“Mijn vrouw heeft hem ook gekocht en leest er nu in.”
“Echt?”
Ik veer op. Alsof ik het nog steeds niet geloven kan dat iemand mijn boek ook echt koopt! Maar hier is er één: de vrouw van een conducteur. En ze leest hem ook nog.
“We hebben hem van jou niet gekregen”, maakt The Rookie een grapje.
Aardige vent.
“Ook niet van jouw directeur”, reageer ik. “Dat had ie best kunnen doen.”
Dat had Anne Hettinga ook best kunnen doen. Tijdens de boekpresentatie waren we graag een doosje boeken aan hem kwijtgeraakt. Voor in het Arriva-kerstpakket bijvoorbeeld, zoals The Rookie tegen de TV Noord-camjo suggereerde. Maar ja, Anne zei publiekelijk geen koopadvies te willen geven. Hij heeft goed naar zichzelf geluisterd. Bovendien kreeg hij zelf al eentje van mij.
“Vindt ze het wat?”
“Ja.”

The Rookie vertelt dat het vorige week ook weer zo vol zat als in het boek.
“En toen zei een man op het balkon tegen mij: ‘Hest doe dit bouk lezen? Zok mor eens doun!’”
“Op dit spoor, naar Groningen?”, wil ik weten.
“Ja.”
Mij treinboek in de trein gelezen, tevreden pak ik mijn treinkaartje tevoorschijn. Hij had er nog niet omgevraagd.
“Ja”, zeg ik, “ik kan het nu niet maken om zonder kaartje te reizen.”
“Je bent nu een bekende Nederlander”, zegt The Rookie.
Ik maak gelijk sussende nou-nou-nou-geluidjes en maak een bezwerend gebaar met mijn hand.
“We hebben nu opdracht extra op jou te letten”, gaat hij verder.
Hij lacht erbij. Alweer een grapje van The Rookie. En best een leuke. Hele aardige vent, deze conducteur.

“Hé!”, schiet me een goeie vraag te binnen. “Is het een beetje bekend, dit boek, bij jouw collega’s?”
The Rookie knikt glimlachend.
Oké, mooi.
“Ook voor mij is het leuk”, zegt hij. “Stoppelbaard, daar heb ik al een naam bij.”
Hij bedoelt Droogstoppel.
Oh god, Droogstoppel. Al een hele tijd niet meer gezien. In Heen en weer noem ik hem ‘die met de hoogste body mass index van het noordelijke conducteurscorps’. Wel grappig vond ik dat, al die keren dat ik het manuscript doorlas. Maar nu nog? Ach, als Droogstoppel het zelf maar grappig vindt. Ik zal er eens over beginnen als hij weer eens controleert.

Read Full Post »

Van wie is Perronpoes?

Perronpoes, het enige ‘hoofdbeest’ in mijn boek, is hard op weg de bekendste poes van het Hogeland te worden. Iedere Uithuizer treinforens kent hem. Je vindt hem zielig of schattig en aait hem snel even over de kop (22 mei, 4 juni, 18 juni en 1 juli). Of je vindt hem bloedirritant omdat hij knorrend en schooiend om je benen draait (“Ik heb niks voor jou! Rot op!” – 2 juni – “ Hommm! Wegwezen jij! – 27 augustus) en schopt hem weg.

Perronpoes leeft nog! Dat had ik op de dag van de boekpresentatie al tot mijn vreugde ontdekt (zie ‘Op weg naar de boekpresentatie II’). Vast dankzij de brokjes van het Poezenvrouwtje met de Zeeman-tas. Die zal nog wel actief zijn, de schat.

Ach, Perronpoes.
Jij vertrouwde verschijning op station Uithuizen. Jij vlooiengevaar. Jij hoerenpoes, die elke treinreiziger probeert te verleiden tot voeren en aaien.

Perronpoes blijft de treingemoederen bezighouden. In mijn boek beweert het rossige Albert Heijn-kassameisje dat hij ‘daar zo ergens’ richting Uithuizermeeden vandaan komt. Maar volgens een ander meisje komt onze spoorkat ‘van hier ergens aan de overkant’. Daarmee bedoelt ze: van de andere kant van de weg die parallel aan het spoort loopt. In mijn treindagboekjaar is het mij niet gelukt uit te vogelen waar Perronpoes precies vandaan komt. Waarom is dat beest daar steeds? Heeft hij een baasje? Van wie is Perronpoes?

Dat wil Henny Noordzij nu ook wel eens weten! Henny Noordzij uit Arnhem. Henny was laatst in Uithuizen. Zondag 8 november was dat. Ze was met de trein gekomen en ging ook weer met de trein terug. Om kwart voor vijf was ze al op het station.
Lekker erg vroeg Henny. Hij gaat pas om 23 over! Hoe dat zo?

Henny zal toch niet mijn boek hebben gelezen zeker? En hebben gevreesd dat de trein te vroeg weg zou gaan?
Henny meid, dat was vroeger, dat ie wel eens te vroeg wegging. Nu rijdt ie gewoon op tijd. En zeker op zondag.

Even tussendoor. Henny heeft met haar vriend ooit een meningsverschil over bloemkolen gehad. Bloemkolen ja! Ik zal het even vertellen.

Bloemkolen zijn wit. Hagelwit of spierwit, hoe je het ook wilt noemen. Bloemkolen zijn wit, anders koop je ze niet. Toch? Bloemkolen zijn wit omdat telers de koolbladeren over de bloemkool leggen. Bleken heet dat in bloemkooljargon. Dan worden de kolen wit. Maar onze Henny dacht dat sommige tuinderijen witmakers gebruiken om hagelwitte bloemkolen te krijgen. Tenminste, dat had Henny ergens gelezen. De kool met het blad bedekken zou te tijdrovend zijn. Vandaar die witmakers. Je had haar vriend moeten horen! Wat een broodje apekool dat van die witmakers, vond hij.

Tot zover even tussendoor. Terug naar station Uithuizen. Vroeg als Henny was, maakte ze kennis met Perronpoes. Henny zag op de kaartjesautomaat een licht gemêleerde poes zitten: onze Perronpoes! Het beest kwam direct op haar af, sprong op schoot en had duidelijk honger. Maar gelukkig had Henny nog twee bruine boterhammen met kaas over van de heenreis vanuit Arnhem. Die voerde ze aan Perronpoes. En tot Henny’s stomme verbazing at Perronpoes de broodjes met smaak op. Allebei de broodjes!
Henny, dat had ik je gelijk kunnen vertellen joh. Ik heb op het Uithuizer perron Perronpoes verwoed zien worstelen met een plastic zakje waarin nog broodjes zaten (17 december). Oké, dat waren dan witte broodje. Ook voor poezen nog aantrekkelijker dan bruine boterhammen misschien. En hij kreeg ze eruit hoor! Het beest smulde ervan: witbrood met rode jam!

Henny zag dat Perronpoes geen bandje droeg. En ze voelde dat het al behoorlijk koud werd. En straks dan? Henny zou het zielig vinden als het beestje de hele nacht in de kou zou moeten doorbrengen.

Perronpoes liet haar niet los. Thuis schreef ze gelijk een briefje naar de Ommelander Courant, de Hogelandster streekkrant. Henny’s brief werd een ingezonden brief in de ingezonden brievenrubriek ‘Ingezonden’ in de krant van donderdag 12 november. “Van wie is de poes?” stond erboven.

“Is iemand dit diertje kwijt?”, lazen de in het plaatselijke nieuws geïnteresseerde mensen van Oudeschip tot Zoutkamp. “Ik merkte dat ze achter mij aanbleef lopen…”
Dus jij, Henny, denkt dat Perronpoes een vrouwtje is? Ík heb ‘hem’ niet gevoeld, ik gok erop dat Perronpoes een mannetje is. Of is geweest.

“…, het liefst had ze de trein mee in gewild.”

En dan volgt de hartverscheurende vraag, uitroep maar vooral oproep aan Henny Noordzij uit Arnhem: “Van wie is deze poes?”
Henny, meid, dat zoeken we uit!

Dus lezers uit Uithuizen, als je het weet, meld de uitkomst. Van wie is Perronpoes?

Read Full Post »