Ik mocht weer een stukkie schrijven voor Goede Reis!, het reizigersmagazine van Arriva. Mooi. Ik tikken en doormailen. En toen niks. Geen Goede Reis! met mijn column in de trein. Helemaal geen Goede Reis! in de trein. Ik had van de uitgever het aanbod gekregen om na elke uitgave met mijn column een exemplaar thuisgestuurd te krijgen. Hoeft niet, zei ik. Ik zie hem ja wel in de trein. Nee dus.
Kaartjesautomaat in Stedum, alleen met munten, pinpas lukt niet.
Ik moest naar Steenwijk. Ook zo wat. Eerst met munten een enkeltje Stad kopen, want de kaartjesautomaat op station Stedum pakt mijn twee pinpassen niet. En op het hoofdstation met pin, want daar lukt het wel, een kaartje naar Overijssel kopen.
Ik had nog wat tijd. En ik liep, oude gewoonte, lees Heen en weer, de Arriva Store op het hoofdstation binnen. Een goedlachse Arriva-medewerker had baliedienst. Er lagen drie stapeltjes Goede Reizen! Op de plank. Ik gelijk kijken. En ja hoor, ik stond er in met mijn stukje over medepassagiers die de godsganse reis tegen je aan lopen te lullen zonder dat je er iets tegen kun doen. Ik begreep het ‘zwart’ en ‘wit’ op beide pagina’s niet zo goed, maar ik vond het allang best dat ik het weer had gehaald.
Ik pakte drie bewijsnummers voor thuis.
“Neem nog maar een paar hoor”, zei de balievrouw uitnodigend. “Ik heb nog dozen vol achter staan.”
Pffff, of ik dat nou wilde horen… Ze zouden als warme broodjes…
Ik ging voor haar staan.
“Nu je er toch over begint”, begon ik, “Wie zorgt er eigenlijk voor dat dit in de trein komt?” Ik hielde mijn drie Goede Reizen! omhoog.
“Ja want”, ging ik verder, “ik sta er zelf ook in hè. Dit ben ik.” Ik bladerde naar pagina 16 en 17 waar mijn stukje stond. Met mijn foto en al.
“Oh, ik dacht al”, zei de balievrouw. En ze werd nóg goedlachser dan ze al was.
“Ik heb al heel lang geen Goede Reis! in de trein gezien. Dit is de eerste keer dat ik dit nummer zie.”
“Hij is net uit”, zei de Arriva-medewerkster. “Echt net. Een steward legt ze in de trein, de perronopzichter. Maar die heeft vakantie!”
- De Arriva Store op het hoofdstation: ‘Je mag ze ook zèlf in de trein leggen!’
Het was me nog niet geheel duidelijk. Is het nu een steward die ook op de treinen als conducteur werkt of de perronopzichter die de exemplaren op de rekken in de Spurt-treinen legt. Duidelijk was wel dat de verantwoordelijke vakantie had en dus de Arriva Store met dozen vol Goede Reizen! zat. Mmmmmm, jammer.
“Wil je een doos?”, vroeg de Arriva-medewerkster. “Kun je ze zelf in de trein leggen!”
”Ja hé!”, zei ik quasi-verontwaardigd. “Dát doe ik dus niet!” Beetje m’n eigen stukje verspreiden zeker! Pfff! En om aan te geven dat ik dat dus echt niet zou doen ,zei ik nog een keer: “Dát doe ik dus niet!”
Maar bij nader inzien was dat toch wel een goed idee. Gelukkig lag de maandag erop het najaarsnummer met mijn stukje ‘Treinpraat’ gewoon in de trein. Hoefde ik het gelukkig niet zelf te doen.
Heen en weer op het hogeland 