Wat een opstekerij: column in treinblad Arriva

Ik had het laatst toch over een nieuwe kans op een opsteker? En hier is tie dan: ik sta in Goede Reis!, het glossy magazine van Arriva voor de Spurt-reiziger. Met een column in het voorjaarsnummer.

Ik ben ervoor gevraagd door de uitgeverij die voor Arriva het treinblad maakt. Een leuk succes. Lig ik toch even een maandje of twee op de bagagerekken in Groningen en Friesland.

Leuk hoor, om in het blad van Anne Hettinga Arriva-directeur, hoofdpersoon in Heen en weer en ontvanger van het eerste exemplaar van mijn boek (‘Jullie moeten niet alles geloven wat hier in staat’) te staan. Ik dacht even dat hij in zijn voorwoord een geintje met mij uithaalde. Hij schrijft: “In deze editie bovendien weer een keur aan suggesties voor een dagje uit, goede boeken en muziek tijdens uw treinreis en een bekende Nederlander die over zijn reiservaringen vertelt.”

Die bekende Nederlander met z’n reiservaringen, daar bedoelt Anne mij natuurlijk mee, dacht ik toen ik het voorjaarsnummer voor het eerst opsloeg. De grapjesmaker! Lachend bladerde ik het reizigersmagazine door totdat ik bij de rubriek Reisbekend(d)tenissen kwam. Met acteur en Gouden Kalf-winnaar Robert de Hoog.
Díe bedoelde Anne dus!
Nou ja, maakt niet uit.

Nou staat ie warempel weer met die schuine stropdas op de foto!
Anne man, wat zei ik nou!

Die foto met de roze das staat al in het Arriva-blad toen Goede Reis! nog Arriva! Reizigersmagazine heette. Die foto is al zeker drie jaar oud!
In Heen en weer schrijf ik op 27 december over deze directeursfoto: “wilde jongensachtige krullen op z’n voorhoofd en die roze stropdas die niet helemaal recht hangt. Alsof hij éigenlijk niet weg kon voor de foto. Want druk druk druk bezig alle vertragingen op te lossen. Alsof hij echt door de fotograaf naast die Spurt is gesléurd.”

Tijdens de boekpresentatie sprak ik heel eventjes met Anne. Ik begon over die foto. Dat z’n das niet recht hangt. Hij riep z’n assistente erbij en zei zoiets dat het tijd werd voor een nieuwe foto.
Niet dus. Misschien te druk druk druk bezig…

Over opstekers gesproken: Anne heeft er ook één gekregen. Nee, twee zelfs! De Spurt-reizigers hebben Arriva in 2009 een 7,3 gegeven. Blijkt uit Arriva-onderzoek. En nee, da’s geen wij-van-wc-eend-adviseren-wc-eend-onderzoek, als ik Goede Reis! mag geloven, want ze huurden er een onafhankelijk bureau voor in. Van een 6,7 in 2006 naar een 7,3 in 2009. En dan noemt de Consumentenbond Arriva ook nog de beste spoorvervoerder! Het kan niet op voor Anne.

Anne over al deze opstekers: “Als u denkt dat Arriva vanaf nu met de duimen gaat zitten draaien, kan ik u geruststellen. Wij zijn niet van plan op onze lauweren te gaan rusten. Integendeel.”
Heel goed Anne, zo ken ik je weer! Gefeliciteerd met het behaalde resultaat!

In Heen en weer feliciteer ik Anne ook al, op 2 april. Want Arriva had toen een zeven van de treinreizigers gekregen. Dat was gebleken uit een klanttevredenheidsonderzoek van het ministerie van Verkeer en Waterstaat dit keer.
‘En de klanten van Arriva waren inderdaad tevreden.’
Ik was over deze ruime voldoende hogelijk verbaasd gezien de vertragingen en de overvolle treinen soms, maar pende in mijn treindagboek wel: ‘Hieperdepiep hoera! Jouw reizigers zijn tevreden, wat wil een spoordirecteur nog meer?’

Vooruit dan, Anne krijgt van mij nog een derde opsteker! Over Goede Reis! Want Anne is de beroerdste niet. Want Anne is zeer royaal.
Op bierflesjes staat ‘eigendom van de brouwerij’. En op het reizigersblad Rails van die andere treinvervoerder, de NS, staat: ‘hoort thuis in de trein’.
Maar wat zegt Anne Hettinga over zijn treinblad Goede Reis! als hij over die bekende Nederlander heeft gerept die over zijn reiservaringen vertelt?:
‘Genoeg stof om de tijd in de trein mee te vullen en heeft u daar niet genoeg aan, dan neemt u het blad gewoon lekker mee naar huis!’

Bij de beste spoorvervoerder van het land mag je het treinblad ‘gewoon lekker mee naar huis’ nemen.
Fantastisch toch?

Uuuuh, ben ik hier nou zo opgetogen over omdat ik er zelf in Goede Reis! sta?

Advertentie

Read Full Post »

Anne Hettinga: he wins some, he loses some

Anne Hettinga, Arriva-directeur en de meest prominente hoofdpersoon in mijn boek, is een verliezer. Én een winnaar.

In de eerste Goede Reis na het verschijnen van Heen en weer op het Hogeland, het winternummer, is winnen en verliezen het thema. Goede Reis is het reizigersmagazine van Arriva.
(Beetje laat om nu met de doorpakkende dooi nog over het winternummer met de bevroren snorharen van Chris Zegers te beginnen. Maar het kan, het Lentenummer heb ik nog niet in de bagagerekken zien liggen.)
Winst en verlies, Anne kan erover meepraten. Hij heeft het afgelopen jaar gewonnen en verloren. “Arriva is bekend met dit onderwerp”, meldt hij eufemistisch in zijn column ‘Beste Arriva reiziger’ op de eerste bladzijde.

Verloren heeft hij in Groningen en Drenthe, daar mag hij sinds 13 december niet meer met zijn groene bussen rijden. Daar tuffen nu de rode bussen van Qbuzz rond. En in Friesland mocht hij al niet meer met z’n bussen komen. Arriva rijdt alleen nog met treinen in het Noorden.

De donkere decemberdagen waren dan ook niet de leukste dagen voor Anne, meldt hij in het Financieel Dagblad.
Ik zag de roze geldkrant in de trein liggen en griste hem mee. En heel toevallig staat mijn hoofdpersoon er met een uitgebreid interview in.
Anne heeft er de pee in dat hij z’n bussen uit het Noorden moest terugtrekken. En hij denkt zo het zijne over de verloren aanbesteding. Maar, laat hij weten: “Mensen die denken dat ik een slechte verliezen ben, hebben het mis. Je kunt eens een aanbesteding verliezen, en dan win je er weer eens een.”
You wine some, you lose some. Of andersom.

En inderdaad, Anne wint ook. Hij heeft vorig jaar bijvoorbeeld de waterbus tussen Dordrecht en Rotterdam erbij gekregen. Anne loses some, he wins some. En onlangs, in december nog, won Anne opnieuw! Hij mag met bussen gaan rijden in het gebied Achterhoek-Rivierenland. Anne versloeg er Syntus. Niet tot tevredenheid van iedere reiziger trouwens. Het ging best oké met Syntus, vinden sommigen. Er zijn heuse reizigersacties op gang gekomen om Syntus te behouden. Bovendien rezen vragen rond vermeende belangenverstrengeling van een oud-medewerker van Arriva. Zij zou als adviseur van de provincie Gelderland een rol bij de beslissing hebben gespeeld. De provincie ontkent dat. Maar toch, dat zijn dan weer ongelukjes bij een geluk. Hoe dan ook, Anne heeft er weer een concessie bij.
Anne jonge, van harte gefeliciteerd!

De treinreizigers in Groningen en Friesland zitten in ieder geval nog lang aan Arriva vast. Heen en weer op het Hogeland zal zeker tot in 2020 in de Spurt plaatsvinden. Dan wordt de treinconcessie opnieuw aanbesteed.

Winnen en verliezen. Anne’s thema is ook op mijn forensenlijf geschreven. Ik voel met hem mee.

Winst? Ja! Een boek, een soepel, lekker in de hand liggend boek. Mijn kop in de krant, m’n stem op de radio, m’n kop én stem op de televisie. Oog in oog met Anne die mijn boek in ontvangst neemt. Heen en weer in de etalages van bekende boekwinkels. Honderden verkochte boeken. Lezers die mijn handtekening willen. Leuke reacties op deze website (meer dan 4500 bezoekers sinds de boekpresentatie eind oktober). Lezers die graag een tweede boek willen lezen. Uitnodigingen voor optredens in bibliotheken. Pure winst allemaal.

Verlies? Ook. Jammer dat er geen recensies over Heen en weer zijn geschreven. Dat staat zo mooi op de kaft bij een tweede druk, een eventuele tweede druk. De slordigheidjes in het boek en de tikfouten die er toch zijn ingeslopen. Boekwinkels die Heen en weer uit de etalage verwijderen. En die enkele boekwinkel die de verkoop ziet teruglopen en van mijn boek af wil. Niet verkocht, geld terug.
Onlangs nog een stapeltje onverkochte exemplaren bij een winkel opgehaald. Het boek had daar in de etalage gelegen, een verkoper had het zelfs gelezen. Bij het verlaten van de winkel ging het alarm af.
“Of wil je ze terug?”, probeerde ik nog.
Nee, ik mocht wel doorlopen.
I win some, I lose some.

En dan opeens belt Trouw! En is de cover van Heen en weer tot in alle uithoeken van het land te zien. Hoera, da’s dan weer even een mooi succesje. Het effect is er gelijk: een piek in de bezoeken aan deze website. En daar istie weer in de etalage: Heen en weer. Twee prominente boekwinkels in de Stad hebben hem (weer) achter het raam staan: Scholtens Selexyz en Godert Walter.

Grote kans trouwens dat ik spoedig weer een opsteker kan melden.

Hé, mooie klifhanger niet?

Read Full Post »

Op weg naar de boekpresentatie (II)

Een Arriva-trein vernoemd naar mij, Roelf Reinders? Als er een deel 2 van Heen en weer op het Hogeland komt, krijg ik m’n eigen trein. Dat beloofde Arriva-directeur Anne Hettinga toen hij op vrijdag 30 oktober het eerste exemplaar van mijn treindagboek in ontvangst nam.

13.00 uur

Ik ijsbeer op station Noord. Een slokje water uit de fles tegen de droge mond. Om negentien over moet ik in de trein naar het hoofstation stappen. Dat hebben ze bij de uitgeverij zo bedacht. Dus dat doe ik. Iedereen moet daar op spoor 1 en 2 dan in spanning op mij wachten: Anne Hettinga en de rest. Kom ik aan op spoor 6a? Dat is het perron dat een grote rol in mijn boek speelt. Kom ik op tijd aan of heb ik vertraging? Ik repeteer mijn praatje nog een keer.

Ik schrijf in het eerste exemplaar een opdracht aan Anne Hettinga. Mooie opdracht, al schrijf ik het zelf. Ik oefen nog een keer mijn speech.

13.19 uur

Ik stap op de trein die uit Delfzijl komt. Raar misschien voor een presentatie van een boek over Uithuizen-Groningen, maar dat merkt toch niemand. Ergens helemaal achteraan ga ik zitten. Nog een slokje water. Ik bewaar een bodempje voor straks.

Zenuwen, heel veel zenuwen. Ik ben niet zo’n prater in het openbaar. Misschien zijn er niet zo veel mensen, dat zou schelen. Maar ja, dat is nou ook weer niet de bedoeling.

Ik adem diep in, niet hoog maar laag. Ik volg de tips van mijn vriendin Anoesjka strikt op. Die kan het weten, want zij is yogajuf, zeg maar een expert in ontspannen. Mijn buik wordt dikker, even vasthouden en los. Nu moet ik de spanning weg voelen stromen. Ik merk er weinig van.

13.24 uur

De trein stopt. Ik neem het laatste slokje water, haal nog eens diep adem en blijf zitten. Ik moet als laatste de trein uit komen. Dat willen ze van de uitgeverij om de spanning erin te houden. Voor míjn spanning is dat niet nodig. Maar ik doe het toch maar, geen probleem.

Ik stap uit. Alsof ik als normaal uitstap, er gebeurt niks. Ik schuifel naar rechts en loop langs de Roodeschool-trein verder richting stationshal. Niemand ziet mij! Ik zie een paar fotografen staan wachten bij de voorste ingang. Daar loopt nog een stroom reizigers de trein uit. Ik glimlach. Tenminste dat zie ik later terug op de foto van de eerste fotograaf die mij opmerkt.

Een grote groep mensen, dertig, veertig man, begint te klappen. Ik ben gezien. Ik zoek Anne Hettinga, ik herken hem meteen. Hij lacht, ik geef hem een hand. Mijn uitgever Maarten Metz zegt wat, de mensen lachen erom. En nu ik.

Achteraf hoor ik van velen dat ze mij niet of nauwelijks hebben verstaan. De Roodeschool-trein maakte te veel lawaai. Ik was daar op voorbereid. Als ik had gemerkt dat een trein te veel lawaai maakte, had ik gezegd: “Anne jonge, kun je die trein niet even uitzetten.” Áls ik dat had gemerkt, maar ik hoorde die trein niet loeien. Iedereen verder wel, maar ik niet. Toch moeten er mensen zijn geweest die mij wel konden verstaan. Ik had een paar hele kleine grapjes voorbereid die ik kon maken of de trein nu wel of niet lawaai maakte. En ik hoorde toch een paar mensen lachen. Minder hard dan ik had gehoopt, dat wel. Maar toch.

Klaar. Nu het boek geven. Dat gaat wat onhandig. Ik ben uitgepraat, wat kan ik nog zeggen? Ik zeg zoiets als “Nou, alstublieft dan maar”. Of misschien bedank ik Hettinga ook wel. Ik weet het niet meer.

Anne Hettinga mag. Hij gaat precies voor de meer dan mansgrote poster van mij staan. Die zie ik voor het eerst. Dat zeg ik ook. Er staat op dat het Hogeland na Ede Staal eindelijk een nieuwe held heeft: ik. De poster is een groot succes. Ik moet er hartelijk om lachen. En de rest om mij, die zo om de onverwachte poster lacht.

Anne Hettinga heeft een groot pak papier vast. Dat is de uitgeprinte versie van mijn boek. Het boek zelf is pas sinds gistermiddag klaar. Het had niet veel gescheeld of dit was een boekpresentatie zonder boek geweest. Ik zie paarse en roze papiertjes tussen de bladzijden. Hij heeft het gelezen, of zijn assistenten, en hij gaat wat met mijn tekst doen. Ik glimlach. Voor mij zit het erop. Ik heb gesproken, er kan niks meer mis gaan.

“Beste Roelf”, begint Hettinga. Hij zegt dat hij mij met de voornaam mag aanspreken omdat ik hem in het boek ook met Anne aanspreek. Ik vind alles goed, mijn taak zit erop. Hij spreekt zijn naam in het Fries uit.

Hettinga begint opeens te wuiven naar een man bij de rookpaal. De man rookt. Die man is de pastoor, zegt Anne, over wie hij net nog met mijn uitgever praatte. Da’s ook toevallig.

Anne zegt een paar keer dat hij geen koopadvies wil geven. Daarmee bedoelt hij denk ik dat hij de mensen niet aanraadt mijn boek te kopen. Maar hij raadt het ook niet af. Bedoelt hij dat de mensen het zelf mogen weten?

“Jullie moeten niet alles geloven wat hier in staat”, zegt de Arriva-directeur. Daar zijn die roze en paarse blaadjes voor. Hij heeft wat in het boek gevonden dat niet klopt volgens hem en dat wil hij even rechtzetten. Hé, het is zijn praatje. Mag. Ik vind alles prima.

Dan zegt hij iets opmerkelijks. Als er een deel 2 komt van Heen en weer op het Hogeland, dan krijg ik mijn eigen trein. Dan komt er op één van de Arriva treinen ‘Roelf Reinders’ te staan. Eén voorwaarde: Arriva moet het met de inhoud eens zijn. Ik vind het een prachtig verhaal van Hettinga zo tegen de achtergrond van de nieuwe held van het Hogeland. Mooie afsluiter. Ik ben hartstikke blij en trots dat Anne Hettinga, directeur van Arriva Nederland en één van de hoofdpersonen van mijn boek, het eerste exemplaar in ontvangst heeft willen nemen.

Dat was het. Nee dus. De gekte begint. Ik wil zoals het hoort nog even napraten met Hettinga. Maar ik krijg een opengeklapt boek onder mijn neus gedrukt. Ik moet signeren. Mijn uitgever Maarten Metz noemde dat vlak voor mijn praatje ‘signaleren’ en dat heeft grote indruk op de mensen gemaakt. Dagen na de presentatie beginnen mensen die erbij waren er nog over: hij had het over een boek signaleren.

Ik was op het signaleren onvoorbereid. Wat schrijf je op? ‘Voor’ en dan de naam van de koper. Ik heb een paar maar ‘voor mijn favoriete collega’ gebruikt. Niet doen! Ze gaan vergelijken. Ik schrijf de meest gekke opdrachten op.

Mijn uitgever Lourens Vellinga drukt twee boeken in mijn hand. Voor twee Arriva-medewerkers die in het boek worden genoemd. Ik wil heel graag iets aardigs opschrijven. Ik denk dat ik daarin geslaagd ben. Dat hoop ik echt.

Heel even weet ik me aan het signaleren te ontrekken en knoop ik nog een praatje met Anne Hettinga aan. Ik zeg dat ik het echt niet allemaal uit m’n duim hebben zitten zuigen. Het is een kort en vriendelijk gesprek. Hij moet al weer weg.

14.45 uur

De drukte is weg, Anne Hettinga is weg en er is een aantal boeken verkocht. Woow wat een ochtend en middag. Met een klein groepje pakken we de trein naar Uithuizen voor een borrel en wat eten.

15.33 uur

Station Uithuizen. En wie komt op ons af gerend? Perronpoes! Mijn held. Alsof hij besteld is. Geen idee waar dit over gaat? Lees Heen en weer op het Hogeland! Hij snuffelt aan z’n eigen foto. Ik pak Perronpoes op en aai hem even snel. Heeft dat beest nog steeds vlooien?

Foto’s: Henk Tammens en Eddy Scholtens (Dank!)

Read Full Post »